Miyerkules, Abril 20, 2016

Sino si Jocelyn Raymundo

Sino si Jocelyn Raymundo? 
One of the truths about James Silver

Jocelyn Raymundo: Pinakamatalinong teacher na nakilala ko sa tanang buhay ko. Sya ang dahilan kung bakit ako nagsusulat ngayon.

May pagkapasaway akong estudyante noon. Ilang beses na rin ako muntikang ma-kick out dahil sa mga gulong pinasok ko. Palagi akong nagka-cutting at palagi akong tulog sa klase. May makatotohanang dahilan naman ako kung bakit ko yun ginagawa. Pero sa tuwing patatalsikin na ako sa school, palagi nya akong pinagtatanggol. Sinusuportahan nya ako sa lahat. At isa sa pinakasuportado nya saken ay ang pagsusulat. Palagi nyang ginagawang halimbawa ang mga gawa ko.

Isang araw, naisipan nyang ilaban sa school competition ang isang akda ko, na pinamagatang"Wasalak". Nakasali kami, pero kami ang may pinakamababang score. Hindi ako umiyak nung natalo ako kasi wala naman talaga akong tiwalang mananalo kami. Talo. Pero hindi ko napigilan yung luha ko nung nakita ko syang iyak ng iyak nang dahil lang sa natalo ako. Hindi ko alam nun kung bakit sobrang tindi ng tiwala nya saken. Ang sabi nya saken nun.

"Wag ka mag-alala, susubukan ulit naten next year." nginitian ko na lang sya nun. Pero wala na talaga akong balak sumali pa. Kasi pakiramdam ko napahiya na ako eh.

Fourth year na ako nun, sya pa rin ang paborito kong teacher. Well, sya lang naman kasi ang pumapansin saken pag dating sa talento ko eh. Pinagsulat nya ako ng pinagsulat. Nagrereklamo na nga ako kasi marami nang sinusulat sa klase, madugong sulatan pa rin pag dating sa kanya. Ganyan sya kalupit saken.

Sumali ulit kami ng competition. At sa pangalawa at huling pagkakataon ko. Natalo kami ulet. Umiyak na naman sya. Ako hindi na, kasi alam ko naman na ang mangyayari eh.

 “Marami pa namang pagkakataon. Hindi lang naman sa school ang mga ganitong competition eh.” Sabi nya.

Malapit na ang graduation noon. Syempre lungkot lungkutan ang mga estudyante. Pero masaya rin kasi excited na sila sa mga papasukan nilang college. Ako hindi, wala lang. Gagraduate lang ako, yun lang ang nasa isip ko. Kasi hindi naman ako makakapag-college eh.


Graduation. Masaya na malungkot. Ewan. Syempre, usap sa mga kabarkada. “Mamimiss kita. Inuman pa rin tayo minsan ah.” Mga ganyang uri ng litanya. Si ma’am Raymundo lang ang may sinabing matino saken. Magtiwala daw ako sa sarili ko at may mararating ako. Tinandaan ko yung mga sinabi nyang yon. At ginawa ko naman.

Pagkagraduate ko ay diretso na sa trabaho. Hindi na ako nakapag-college. Pinag-awayan pa nga namin ng nanay ko yung tungkol doon eh. Sa tuwing mababanggit ko na gusto kong mag-aral, eh naiiyak na lang sya at nagagalit saken. Hanggang sa nagtuloy-tuloy na ang pagtatrabaho ko at hindi na nga ako nakapag-aral.

Sampung taon na ang lumipas simula nung grumaduate ako. Tanda ko pa rin ang mga sinabi ni ma’am. Magkikita kami sa school para sa alumni, nahihiya ako. Pumunta pa rin ako kahit na medyo matindi ang hiya ko. Yung mga kasama ko kasing gago, hayun seaman na. Ako ‘tong pinagkatiwalaan at may talent. Heto isang masahista. Pupunta lang sana ako para makikumusta. Pero iniiwasan kong makita ako ni ma’am. Dahil sa lahat kasi ng nandun ay sa kanya ako pinaka-nahihiya. Pero hindi ako nakaiwas sa kanya.

“Kenneth, kumusta na? Ano nang nangyari sayo?’ napakamot lang ako ng ulo dahil hindi ko sya masagot. Hindi ko alam kung saan nanggaling ang emosyon ko, pero bigla na lamang akong naiyak nung tanungin nya ako. Napahagugol ako sa sobrang hiya sa kanya. Ang estudyanteng pinagtanggol nya ng ilang ulet at ang estudyanteng pinagkatiwalaan nya; heto walang narating.

“Ma’am, wala pong nangyari saken eh. Nahihiya po ako sa inyo.” Habang umiiyak ako.

“Tumahan ka nga dyan, buhay ka pa, kaya hindi pa tapos. Naniniwala akong may mararating ka pa rin.” Sabi nya.

“Sana nga po.” Sabi ko.

“I’m proud of you.” Sabi nya na talaga namang ikinahagulgol ko. Hindi ko alam ang ibig sabihin nya doon pero, ang salitang yon ang nagpaliyab ng husto sa damdamin kong umaasa pa rin sa buhay na taglay ko. Mga salitang tapos na, pero pinag-ugatan ng bagong buhay ng aking hangaring magtagumpay. Tinandaan ko ang mga sinabi nya. “Magsulat ka hanggang maputol yang kamay mo.” Dugtong nya.

Limang buwan bago ako magsimulang magsulat ng mga walang kakwenta kwenta kong storya sa fb. Nabalitaan kong namatay na sya. Alam ko na halos dalawang taon nya nang iniinda yon. Pero hindi ko inakala na ganun na pala katindi yon. Hindi ko man lang sya nakumusta, dahil hindi na ako nakabalik ng tandang sora. Pinatay sya ng cancer sa buto. Huling kita namin nakalagay na sya sa isang banga.

Nawala ang katawan nya dito sa mundo. Pero habang panahon syang mananatili sa puso ko. Habang kaya ko pa magsulat, magsusulat ako. Magsusulat ako hanggang mamatay ako. Magsusulat ako kahit walang magbasa. Imortal ang lahat ng salitang binitiwan nya saken na hanggang ngayon ay naririnig ko pa. “Magsulat ka, hanggang maputol yang kamay mo.”

“So long as men can breathe or eyes can see; So long lives this, and this gives life to thee.” – W.S. Napakaswerte kong tao dahil kay ma’am ay naiintindihan ko kung ano ang ibigsabihin neto. Wala man sya sa mundong ito ay palagi ko namang matatandaan na minsan sa buhay ko ay may isang Jocelyn Raymundo na nagbigay ng buong tiwala sa lahat ng magagawa ko.

Alam ko na kung bakit proud saken si ma’am. At isang bagay ito na habang buhay kong ipagmamalaki. Ito ang natatanging meron ako. Ang tanging sandata ko para hindi ako bumagsak sa laban ng buhay ko. Magsisikap ako at patuloy akong magsusulat. Walang tanong, walang pero. Magsusulat lang ako. At ibabahagi ko sa lahat ng makakabasa ng akda ko ang aral na itinuro saken ng isa sa mga bayani ng buhay ko.


Kung nasaan ka man ma’am, alam kong masaya ka na. Dito lang ako at palagi kitang aalalahanin. Kagaya ng sinabi mo, hindi ako hihihinto sa pagsusulat. At isa sa mga araw na darating sa buhay ko. Sisiguruhin kong mula dyan sa kinalalagyan mo, tutulo ang luha mo at maririnig ko ang sigaw mong aalingaw ngaw dyan sa buong kalangitan. “ESTUDYANTE KO YAN!”

Walang komento:

Mag-post ng isang Komento